Jedną z metod, której założenia wykorzystuję diagnozując klinicznie i planując fizjoterapię jest pochodząca z Francji metoda Łańcuchów Mięśniowych i stawowych G.D.S. Jej głównym założeniem jest odnalezienie i rozwiązanie przyczyn problemu oraz zrozumienie objawów pacjenta, które niejednokrotnie znajdują się w zupełnie innym miejscu niż występujące dolegliwości. Dlatego ogromną wagę przywiązuję do szczegółowego wywiadu i diagnostyki klinicznej.

Terapia jest planowana indywidualnie i uwzględnia nie tylko tryb życia Pacjenta (codzienne aktywności, wykonywany zawód, upodobania czy sposób spędzania wolnego czasu), ale również czynniki psychologiczne i osobowościowe. Pomaga też wskazać, w jakim kierunku rozszerzyć diagnostykę, lub do jakiego specjalisty się udać. Praca manualna w tej metodzie jest delikatna, nieinwazyjna i bezpieczna. Opiera się na delikatnej terapii manualnej tkanek miękkich. Techniki, które wykorzystuję to między innymi techniki energii mięśniowej, rozluźnianie mięśniowo – powięziowe, punkty spustowe, aktywne rozluźnianie (czyli praca na przegrodach międzymięśniowych) czy masaż głęboki.

Ćwiczenia, które zadaję angażują pacjenta w terapię – są ukierunkowane na pogłębienie świadomości ciała i reedukację wzorców ruchowych. Staram się je dobierać tak, aby dało się je wykonywać podczas pracy, albo w krótkich przerwach między codziennymi obowiązkami.

Drugą często stosowaną przeze mnie metodą jest manipulacja powięzi według Stecco. Metoda ta jest bardzo efektywna, ale technika pracy jest intensywna i wywołuje dyskomfort. Dlatego nie jest dla każdego. Świetnie sprawdza się u Pacjentów, którzy w wywiadzie zgłaszają dolegliwości w kilku częściach ciała i ze strony różnych układów, mają w historii wiele urazów czy zabiegów operacyjnych. Sposób prowadzenia wywiadu i badania zgodnie z założeniami metody pomaga określić co jest przyczyną problemu, oraz podjąć decyzję od czego zacząć pracę z Pacjentem.